Σε όλη μας τη ζωή πρέπει να ακολουθούμε κανόνες. Κανόνες που ίσως να μην συμφωνούμε καν. Κανόνες γραμμένους ή και άγραφους. Ελευθερία σου λέει μετά. Πού είναι η ελευθερία αν δεν μπορείς να πάρεις μία τσάντα με τα απαραίτητα και να φύγεις χωρίς να πεις τίποτα σε κανέναν; Χωρίς να χρειαστεί να το συζητήσεις με κάποιον. Απλά να φύγεις. Να ξεφύγεις,έστω για λίγο. Να ξεφύγεις από τον ίδιο σου τον εαυτό. Να μην χρειαστεί να ακούς το μυαλό σου να σου ψιθυρίζει "Δεν μπορείς να το κάνεις. Σταμάτα.". Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι το μυαλό το ύπουλο,αυτό που δεν σε αφήνει να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις,επειδή φοβάσαι. Φοβάσαι μην χάσεις τους ανθρώπους που αγαπάς,ακόμα κι αν αυτοί δεν νιώθουν το ίδιο. Φοβάσαι την σκιά σου. Φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό,επειδή δεν έχεις μάθει να ζεις με αυτόν. Πόσο ειρωνικό όμως είναι το ίδιο σου το μυαλό να σε κάνει να σε φοβάσαι,να σε μισείς,να εύχεσαι να ήταν όλα αλλιώς; Αρκετά θα έλεγα. Το μυαλό. Ένα όργανο με τόσες δυνατότητες. Δεν σε αφήνει να κοιμηθείς το βράδυ επειδή σκέφτηκες τις παλιές μέρες. Τα λάθη σου. Την μυρωδιά του. Και πάλι δεν θα σ'αφήσει. Μετανιώνεις για κάτι που κάποτε ήθελες περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Μετανιώνεις που μετάνιωσες. Σου λείπει.